„Wybraniec Losu”

Na jarmarku, w liściastej wiosce,
Kupcy i ludzie świętowali beztrosce
Powrót władcy ich wielkiego,
Mądrego, silnego, czasem i srogiego.

Przemierzał rynek, dawno niewidziany,
Witał przyjaciół, wiernych i poddanych.
Oni kłaniali mu się radośnie,
Wszak radość ich wielka, rośnie i rośnie.

Wołali go Sachi, co w świecie był znany,
Nie tylko znany, bo również lubiany.
Rządził krajami, wieloma państwami,
Kierował wojskami, swych ludzi losami.

Ilekroć we wrogich i zimnych lochach się znalazł,
Wtem zawsze uciekał, bo plan cwany wynalazł.
Był oskarżany o zbrodnie przeciw narodom,
Lecz nikt nie dowierzał głoszącym oskarżeń herodom.

Poddani i wierni od wieków go ubóstwiali,
Zaprzyjaźnieni władcy przyjacielem zwali.
Nikt nigdy nie wiedział, za co i dlaczego
Przełożony wszystkich brał go za zbrodniarza wielkiego.

Cierpień bez liku musiał za to doznać,
Kary, ból i niedolę przyszło mu poznać.
Lecz przeznaczenie tak mu życie zgotowało,
By wszystko, co złe, w dobro się zlało.

Właśnie on, Sachi, wybrańcem jest losu
I misję ma różną od brzeszczotu ciosu.
Nie wiedzieć, czemu jemu tak wyszło,
Wszak zwyczajnym człekiem urodzić się przyszło.

Coś jest pewne w tym całym bałaganie,
Wszystko, co dotknie, czymś ważnym się stanie.
I jeszcze jedna oczywistość to ta,
Że dotyk i penia przeznaczenia ma.